Kauwlei: openbare verkoop van projectgrond

In Kontich Kazerne heerst er ongerustheid over een aangekondigde verkoop van een stuk grond aan de Kauwlei. Het gaat om een stuk grond tussen Kauwlei en Broekbos dat nu als mooie groene ruimte oogt.

Ook in dit verhaal heb je het spanningsveld tussen de rechten van een private grondeigenaar die zijn stuk grond, dat sinds 2010 in woongebied ligt, wenst te gelde te maken en de vraag van de omwonenden om het gebied groen te houden. En ook hier moet je als bestuur verder met de beslissingen op het vlak van ruimtelijke ontwikkeling die in het verleden werden genomen. Belangrijk is nog om mee te geven dat het op dit moment enkel over een verkoop van grond gaat op initiatief van een private eigenaar. Een aanvraag voor een vergunning werd nog niet bij het gemeentebestuur ingediend.

Als we concreet naar dit stuk grond kijken, dan gebiedt de geschiedenis ons het volgende te vertellen: lang voor Dorpslijst Sander een feit was, hebben vele van onze leden en in het bijzonder onze huidige schepen van Ruimtelijke Ontwikkeling (RO), Wim Annaert, zich met succes verzet tegen de invulling van dit gebied als woongebied. Oorspronkelijk was het ganse gebied, tot aan de rand van het Broekbos, ingekleurd als ‘woonuitbreidingsgebied’. Nog voor het gewestelijk RUP (Ruimtelijk UitvoeringsPlan) van 2010, werd dit gebied al door het vorige bestuur naar voren geschoven om integraal verkaveld te worden.

De intenties waren toen heel duidelijk en lang voordien voorbereid:

• In een eerder stadium werd toen alvast een rioleringscollector aangelegd die toevallig geënt was op het mogelijke toekomstig stratentracé.
• Bij de heraanleg van Kauwlei werd toen reeds een verhoogd verkeersplateau voorzien voor aansluiting op deze nieuwe wijk (blijkbaar vraagt niemand zich vandaag nog af waarom dat plateau er ligt).

Bij een verkaveling dient door de gemeenteraad het stratentracé goedgekeurd te worden. Deze vraag heeft het gelukkig niet gehaald omdat het idee om dit ganse gebied te verkavelen onderuit werd gehaald door een sterk onderbouwd schrijven van de huidige schepen van Ruimtelijke Ontwikkeling, gericht aan alle toenmalige raadsleden. Wim Annaert: “De historiek en geografie van het gebied, de waterproblematiek, en persoonlijke belangen bleken afdoende te zijn voor een meerderheid van raadsleden om niet met dit plan verder te gaan”.

Kort daarop startte het nieuwe gewestelijk RUP (GRUP) dat tevens de grens van het grootstedelijk gebied afbakende: die grens werd toen zo zuidelijk mogelijk gelegd, dus Kontich met inbegrip van Kontich-Kazerne. Eén van de consequenties van deze grens was dat toen alle woonuitbreidingsgebieden (WUG) in grootstedelijk gebied in één pennentrek ‘woongebied’ werden.

Door ons toenmalige verzet om dit ganse woonuitbreidingsgebied in te vullen en een vernietigend advies van de dienst Integraal Waterbeleid, is in het uiteindelijke GRUP de helft van het betrokken gebied omgezet in Natuurgebied (laagste zone tegen het Broekbos). Dat is dankzij Wim Annaert definitief verworven. De andere helft van het gebied, achter de huizen van de Kauwlei, werd omgezet in effectief woongebied. De goedkeuring van dit GRUP verankerde de nieuwe bestemming en dus ook de rechtszekerheid van de overblijvende eigenaars om deze gronden als bouwgrond te kunnen invullen. Eén van de eigenaars beslist nu om die gronden te verkopen en doet dit onder de aankondiging van ‘projectgrond’.

Zoals we reeds aangaven is de bestemming ‘woongebied’, in 2018, nog heel moeilijk terug te draaien. Een nieuw RUP zou dit kunnen verhelpen, maar het wordt aartsmoeilijk temeer omdat dit ook door de provincie en Ruimte Vlaanderen goedgekeurd moet worden: het is dus niet enkel meer in handen van een gemeentebestuur.

Indien een RUP niet mogelijk is, dan wordt de meest realistische uitdaging om hier te kijken hoe een minimale invulling (25 woningen/ha, vastgelegd in het GRUP) kan vertaald worden in een zo compact mogelijke woningbouw, met maximaal behoud van zichten, kwalitatieve publieke ruimte aansluitend op de open ruimte, afwikkeling van waterproblematiek op eigen terrein, en maximaal inzetten op een niet-autogerichte wijk. De nabijheid van een dorpscentrum en een station op wandelafstand zijn hierin alvast bondgenoten.