Geplaatst door De derde week van augustus, stilaan begint de gemeente zich klaar te maken voor de start van het najaar. Want hoewel er binnen de lokale politiek geen sprake is van een echt reces zoals in het parlement, vertoeft het gemeentebestuur na de ‘grote’ kermis van juli in een soort van ‘vakantiemodus’. Mijn dochter noemt het ‘avondvakantie’: De colleges (overdag) gaan bijna nog elke week door, maar gemeenteraden en commissies (avonden) krijgen tijdens de zomer een rustpauze.
Maar wil je in september zaken op de gemeenteraad agenderen, dan moeten half augustus de laatste punten en komma’s in deze dossiers echt wel gezet worden.
Zo zaten we deze week samen met de architecten die getekend hebben voor de renovatie van het gemeentehuis. De heikele punten van het meer dan 500 pagina’s tellende aanbestedingsdossier, werden doorgenomen en besproken; keuzes werden gemaakt. De komende week zal het aan ons zijn om het hele dossier in detail door te nemen en er bedenkingen bij te noteren en door te geven aan de architecten. De goedkeuring van het hele dossier is hopelijk voor binnen enkele weken.
Zo’n aanbestedingsdossier zet me toch elke keer weer aan het denken: dat een gemeente, net als iedere andere overheid, verplicht is een opdracht toe te wijzen aan de economische meest voordelige (meestal te lezen als de goedkoopste) aannemer, lijkt voor iedereen logisch. Toch brengt deze manier van werken ook heel wat moeilijkheden met zich mee, die als je niet oplet echte valkuilen kunnen worden. Ik denk hierbij vooral aan de enorme mate van detail waarover je je moet uitspreken en de quasi onmogelijke opdracht om in de toekomst te kunnen zien. Zo moeten wij nu keuzes maken in technische systemen, waarvan er binnen een jaar, anderhalf jaar mogelijks nog betere bestaan. Maar ook op financieel vlak hebben we de opdracht om de aanbesteding zo uit te schrijven dat er in de fase van uitvoering geen (of zo weinig mogelijk) nood aan méérwerken ontstaat.
Geen sinecure.
Veerle
volgend